We hebben het niet over de ijzersterke thriller uit de jaren ’90 met Michael Douglas. Of de diepzinnige rapper die furore maakte in de 00’s met hits waaronder ‘Hate it or Love It’. Neen. 2015 is het jaar van het kaartspel ‘The Game’. Genomineerd voor de Spiel des Jahres Award 2015. Een nominatie? Dat zal vast heel wat voorstellen!
Samen strijden tegen het spel
Vier stapels en een handvol kaarten… als dat maar goed gaat!
Ten eerste, dit spel is simpel. Echt. Heel. Simpel. Het doel? Alle kaarten uitspelen. Zowel de kaarten van de stapel als die in je hand. Dan heb je, of hebben jullie gewonnen. Het is te spelen met 1 tot 5 spelers. Wanneer je een avond met vrienden aan het pilzen bent, dit spel op tafel gooit en vervolgens hoort: ‘Had je echt niet iets makkelijkers mee kunnen nemen?’ Dan weet je dat de avond al vergevorderd is. Het leuke aan dit spel is dat je moet samenwerken om ‘The Game’ te verslaan. Mocht je het allemaal niet meer kunnen bolwerken, dan heb je hopelijk attente vrienden die je te hulp willen schieten. Thank God, eindelijk geen furieuze vrienden en familie meer die niet tegen hun verlies kunnen. Alhoewel?
2, 3, 4, 5…
Je vrienden zijn dol op je als je dit soort kaarten met ministapjes kunt spelen.
Dit spel is een kwestie van tellen en geluk. Er liggen vier startkaarten op tafel. Bij twee kaarten moet je van 2 naar 99 toewerken. Bij de andere twee kaarten werk je van 100 naar 2. Elke ronde moet je minstens 2 kaarten leggen. Daarna pak je het aantal gelegde kaarten weer bij, totdat de stapel op is. Het is de truc om zo klein mogelijke stappen te maken en met elkaar te overleggen. Wel is het ten strengste verboden om te zeggen welke kaarten je in handen hebt. Dat blijkt in praktijk een zeer lastige opgave. Verder mag je naar hartelust overleggen: ‘Bij deze stapel alleen een kleine sprong maken’, of ‘Ik kan een briljante zet doen, niks bijleggen!’, of ‘Wat een klote actie!’ En tja, als je dan beroerde kaart op de stapel moet leggen resulteert dat mogelijk in een vloedgolf aan scheldwoorden.
Doe je oordoppen vast in
De achteruit-truc waarbij je precies 10 achteruit (of vooruit kan, hangt van de stapel af). Jeej!
Er is één uitzondering om meer kaarten uit te leggen: de zogenoemde ‘achteruit truc’. Dit doe je door een kaart te leggen die precies tien punten hoger of lager is dan de kaart die nu bovenop de stapel ligt. Bij een stapel waarbij je van 100 naar 2 gaat mag je op een 49 een 59 leggen, en vervolgens weer dalen vanaf 59. En vice versa bij een stijgende stapel. Schrik niet wanneer je deze actie uitvoert, want medespelers gaan geheid gillen en schreeuwen van blijdschap.Wanneer de persoon die aan zet is geen twee kaarten kan leggen, is het spel afgelopen. De kaarten die niet zijn gespeeld worden dan bij elkaar opgeteld. Dat is de score die je die ronde hebt behaald. Een score onder de tien wordt in de handleiding beschreven als ‘fantastisch’.
Nominatie waardig?
Het doodshoofd kijkt je dreigend vanaf de doos aan… we komen er niet helemaal achter waarom eigenlijk.
Om even terug te komen op de nominatie. is het een nominatie waard? Ik ben geen expert. Wat ik wel weet, is dat er continu uitgebreide en ingewikkelde spellen op de markt komen. The Game is daarin gewoon een vreemde eend in de bijt. Het is zo abnormaal simpel, dat je denkt: dit had ik moeten bedenken. De vormgeving is wel wat cliché. Een doodshoofd en kaarten met de kleuren donkerrood en zwart. Desalniettemin is het spel leuk om te spelen. Niet geniaal. Leuk voor een middag bij je schoonfamilie. Maar niet voor te lang, want het gaat ietwat vervelen. Het frustrerende en uitdagende is het feit dat elke kaart maar één keer in het spel zit. En laat het nou net zo zijn dat die belangrijke kaart (bijna) altijd een beurt te laat wordt getrokken. Dit maakt The Game interessant voor maximaal 3/4 rondjes. Je stopt pas met spelen wanneer je hebt gewonnen. Daarna gaan alle kaartjes netjes terug in het doosje. Toch blijft The Game in je hoofd zitten. En ja hoor, een paar dagen later ga je de uitdaging weer aan. ‘Hate it or Love it’ zit er niet in. Maak er gerust ‘Hate it and Love it’ van.
Pingback: Me and my boardgames op De Gamification Conferentie – Games and Learning 15/04/2016
[…] leer je samenwerken, overleggen en dat een goed werkend team meerdere rollen nodig heeft. Van Hanabi leer je goed opletten, luisteren en vertrouwen op je medespelers. Van Robinson Crusoe dat zelfs als […]